خشک‌شدن دریاچه مهرورزی؛ تهدیدی برای اکوسیستم گردشگری یاسوج

برخلاف دریاچه‌های طبیعی که از منابع زیرزمینی یا رودخانه‌های دائمی تغذیه می‌شوند، دریاچه مهرورزی به‌صورت مصنوعی طراحی شده بود و آب آن عمدتاً از بارش‌های فصلی و انتقال محدود آب تأمین می‌شد. با کاهش بارندگی‌ها در سال‌های اخیر و عدم تأمین آب جایگزین، این دریاچه به‌تدریج خشک شد. کارشناسان محیط‌زیست هشدار می‌دهند که اگر سیاست‌های ذخیره و مصرف آب اصلاح نشود، فضاهای مصنوعی مشابه نیز در معرض نابودی قرار خواهند گرفت.  

این خشکسالی تنها یک بحران زیبایی‌شناختی نیست، بلکه نشان‌دهنده چالش‌های بزرگ‌تر در مدیریت منابع آبی است. استان کهگیلویه و بویراحمد، اگرچه از مناطق نسبتاً پرآب ایران محسوب می‌شود، اما تغییرات اقلیمی و افزایش دمای جهانی، بارش‌های آن را کاهش داده است. در چنین شرایطی، احداث دریاچه‌های مصنوعی بدون برنامه‌ریزی برای تأمین پایدار آب، محکوم به شکست است.  

مسئولان شهری و متولیان محیط‌زیست باید به این پرسش‌ها پاسخ دهند: آیا ادامه ساخت چنین پروژه‌های مصنوعی بدون تضمین منابع آبی پایدار منطقی است؟ آیا بهتر نیست به‌جای سرمایه‌گذاری روی دریاچه‌های وابسته به باران، به سمت توسعه فضای سبز کم‌آب‌خواه و سیستم‌های بازیافت آب حرکت کرد؟  

بااین‌حال، درصورت انجام اقدامات فوری مانند لایروبی، اصلاح سیستم‌های آبگیری و استفاده از روش‌های نوین آبرسانی، امکان احیای این دریاچه وجود دارد. اما این اقدامات نیازمند بودجه، برنامه‌ریزی بلندمدت و همکاری بین دستگاه‌های مختلف است.  

خشک‌شدن دریاچه مهرورزی یاسوج یک هشدار است؛ در دوران کم‌آبی، هر پروژه مصنوعی باید با محاسبات دقیق و پشتوانه تأمین آب پایدار اجرا شود؛ وگرنه به‌جای زیبایی، تنها ویرانی به‌جا خواهد گذاشت.  

تصاویر تکمیلی در زیر آمده است؛