دل‌هایی که رفتند، قدم‌هایی که معنا شدند

پیاده‌روی اربعین، بزرگ‌ترین تجمع انسانی جهان، تنها یک سفر نیست؛ تجربه‌ای روحی، بازگشتی به خویشتن، و هم‌صدایی با مظلومیت تاریخ است. گام‌هایی که نه برای رسیدن به مقصد، بلکه برای رسیدن به معنا است.

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی « صبح زاگرس » در امتداد جاده‌ای که به کربلا ختم می‌شود، میلیون‌ها قدم با نیت‌های خالص برداشته می‌شود؛ گام‌هایی که نه برای رسیدن به مقصد، بلکه برای رسیدن به معنا است. پیاده‌روی اربعین، این بزرگ‌ترین تجمع انسانی جهان، تنها یک سفر نیست؛ یک تجربه روحی است، یک بازگشت به خویشتن، یک هم‌صدایی با مظلومیت، و یک عهد دوباره با حقیقت.

مسیر نجف تا کربلا؛ جاده‌ای از اشک و عشق

از نجف تا کربلا، مسیر ۸۰ کیلومتری با پرچم‌های سیاه و سبز، نخل‌های خمیده، و صدای نوحه‌هایی که از موکب‌ها بلند است، آغشته به اشک و عشق است. زائران، از پیرمردی که عصا به دست دارد تا کودکی که در آغوش مادرش خوابیده، همه با یک هدف آمده‌اند: عرض ارادت به سیدالشهدا.

در این مسیر، هیچ‌کس غریبه نیست. هر سلام، هر لبخند، هر لیوان چای، گویی پیامی از محبت است. موکب‌داران با دست‌های پینه‌بسته، غذا و آب و جای خواب فراهم می‌کنند، بی‌هیچ چشم‌داشتی. اینجا، کرامت در اوج است و انسانیت در تجلی.

موکب های استان کهگیلویه وبویراحمد از گچساران تا شلمچه و ... در مسیر چندین کشور از جمله پاکستان، هند، افغانستان است که برخی از زائران کاروان هایی که راهی این سفر معنوی هستند با چشمانی اشک‌آلود که برای استراحت در این موکب‌ها خودروهای آنها توقف کرده‌اند می‌گوید: هر سال می‌آیم، تا بگویم هنوز یادمان نرفته که چه بر حسین گذشت. این راه، راه دل است.

روایت‌هایی از دل

در مسیر، داستان‌ها جاری‌اند. به نقل از خادم موکبی، با اعلام اینکه در مسیر برگشت جوانی از هند که برای اولین بار به زیارت رفته بود، برای آن‌ها تعریف می کرد (مترجم): در کشورم از اربعین شنیده بودم، اما آنجا، حس می کردم در دل تاریخ ایستاده‌ام. انگار صدای کاروان اسرا را می‌شنوم.

خانم مسنی که با عکس فرزند شهیدش در دست، آرام در گوشه ای از موکب زمزمه می‌کند: آمده‌ام تا به حسین بگویم، پسرم را فدای راهت کردم. تو هم پسر دادی، من هم پسر دادم، داغ جگرگوشه از دست‌دان را خوب می‌فهمم اما داغ تو کجا و داغ من کجا و این ۲ با هم قابل مقایسه نیست ای پسر فاطمه.

و کودکانی که با پای برهنه، در گرمای مهر، قدم برمی‌دارند، گویی خود را وقف کرده‌اند. اینجا، سن و ملیت و زبان معنا ندارد. همه یک چیز می‌خواهند: رسیدن به حرم، رسیدن به آرامش.

جاماندگان؛ دل‌هایی که نرسیدند، اما رفتند

اما در این‌سوی مرزها، دل‌هایی هستند که هر سال، با حسرت به تصاویر پیاده‌روی نگاه می‌کنند. جاماندگان اربعین، آنان که به دلایل مالی، جسمی یا سیاسی نتوانستند بروند، اما دلشان در مسیر نجف تا کربلا پرواز می‌کند.

جاماندگان اربعین؛ زائران دل در خیابان‌های شهر

در استان کهگیلویه بویراحمد مراسم جاماندگان مثل همه اقصی نقاط کشور برگزار شد. خیابان‌ها با پرچم‌های عزاداری تزئین شدند، مردم پیاده‌روی نمادین کردند، و نوحه‌ها در کوچه‌ها پیچید. این پیاده‌روی‌ها شاید به کربلا نرسید، اما به دل‌ها رسید.

یکی از جاماندگان در دهدشت می‌گوید: هر سال، کفش‌هایم را می‌پوشم، مسیر خیابان را طی می‌کنم، و با هر قدم، می‌گویم یا حسین. شاید جسمم نرسد، اما روحم آنجاست.

در فضای مجازی، کاربران استان کهگیلویه وبویراحمد تصاویر مسیر پیاده‌روی را منتشر کردند، دل‌نوشته می‌نویسند، و با هشتگ‌هایی چون« جامانده اربعین»، « ایران خیمه حسین» همدلی را به اشتراک می‌گذارند. اینجا، تکنولوژی هم در خدمت عشق است.

اشک‌هایی که ضریح را لمس می‌کنند، بی‌وصال جسم

جاماندگی، گاهی درد دارد. حسرت دیدن گنبد طلایی، لمس ضریح، و شنیدن صدای اذان از حرم، دل را می‌فشارد. اما همین حسرت، گاهی مقدس می‌شود. چون دل را مشتاق‌تر می‌کند، دعا را عمیق‌تر، و اشک را صادق‌تر.

در مراسم جاماندگان اربعین، دختر بچه ای با صدای لرزان می گوید: کربلا نرفتم، اما دلم رفت. ضریح را نبوسیدم، اما اشکم بوسید.

و این اشک‌ها، شاید از اشک‌های زائران هم خالص‌تر باشد. چون از دل جامانده‌ای می‌آید که با تمام وجود، آرزوی رسیدن دارد.

پایان مسیر؛ وصال یا انتظار

برای زائران، رسیدن به کربلا، لحظه‌ای است که زمان متوقف می‌شود. در برابر حرم، اشک‌ها جاری، دل‌ها آرام، و نذرها ادا می‌شود. اما برای جاماندگان، پایان مسیر، آغاز دعا است. دعایی برای سال بعد، برای رسیدن، برای وصال.

در نهایت، پیاده‌روی اربعین، چه با قدم‌های واقعی و چه با قدم‌های دل، یک سفر است. سفری از خود به خدا، از دنیا به معنا، از تنهایی به همدلی و شاید، در این مسیر، همه زائرند. چه آنان که رفتند، چه آنان که نرفتند. چون دل، اگر راهی شود، هیچ مرزی نمی‌تواند مانعش شود.

اربعین؛ جلوه‌گاه عشق جهانی به امام حسین (ع)

در گفت‌وگویی با حجت‌الاسلام وحدانی‌فر، با تأکید بر اهمیت آمادگی کامل برای سفر اربعین، این مناسک را فراتر از یک آیین مذهبی دانست و گفت: اربعین حسینی نه‌تنها برای شیعیان، بلکه برای همه مسلمانان جهان، نقطه‌ای حیاتی و الهام‌بخش است. این حرکت عظیم، نماد همبستگی، ایمان و هویت دینی و ملی است که باید با آمادگی روحی و معرفتی همراه باشد.

وی با اشاره به نقش دهه اول محرم در تقویت این آمادگی افزود: شکوه مراسم عزاداری در دهه اول محرم، گواهی روشن بر عشق و ارادت ملت ایران به ساحت مقدس امام حسین (ع) است. این شور و شعور حسینی، مقدمه‌ای است بر حضور در راهپیمایی اربعین؛ حضوری که باید با بصیرت، تعهد و درک عمیق از پیام عاشورا همراه شود.

جاماندگان اربعین؛ وارثان راه عاشقی

حجت‌الاسلام وحدانی‌فر در ادامه با اشاره به جایگاه معنوی جاماندگان اربعین تصریح کرد: هر دل عاشقی که به حسین (ع) تعلق دارد، حتی اگر از حضور در مسیر پیاده‌روی محروم باشد، همچنان در صف یاران باقی می‌ماند. جاماندگان با نیت خالص، خدمت‌رسانی مؤمنانه و برگزاری آیین‌های محلی، در حقیقت ادامه‌دهنده راه زائران‌اند و پیام ولایت را در جای‌جای ایران زنده نگه می‌دارند.

وی در پایان تأکید کرد: اربعین، تنها یک مسیر جغرافیایی نیست؛ بلکه یک مسیر قلبی و معنوی است. چه در کربلا و چه در شهرهای ایران، هر قدمی که با عشق حسین (ع) برداشته شود، بخشی از این حرکت جهانی است. جاماندگان، با دل‌های مشتاق و عمل مؤمنانه، نشان می‌دهند که راه عاشقی محدود به حضور فیزیکی نیست، بلکه در پیوند قلبی با آرمان‌های حسینی معنا می‌یابد.

اربعین؛ سلوک عاشقانه‌ای فراتر از مرزها و محدودیت‌ها

حجت‌الاسلام مجید بهادری، رئیس سازمان تبلیغات اسلامی استان کهگیلویه، نیز با اشاره به جایگاه والای حرکت عظیم اربعین حسینی اظهار داشت: اربعین، نماد شعله‌ور شدن قلب‌ها در مسیر عشق به امام حسین (ع) است؛ حرارتی که با گذر زمان، در جان نسل جوان عمق بیشتری می‌یابد.

وی افزود: در روز اربعین، دل‌های عاشق بار دیگر به سوی کربلا روانه می‌شوند؛ نه صرفاً با گام‌های زمینی، بلکه با نیت‌های خالص، اشک‌های جاری و دل‌هایی که در مسیر ولایت می‌تپند.

بهادری با تأکید بر ابعاد معنوی این حرکت جهانی گفت: پیاده‌روی اربعین، بزرگ‌ترین اجتماع انسانی جهان و تجلی بی‌نظیر ایمان، ارادت و وحدت مسلمانان و آزادگان است. این سفر، تنها یک حرکت فیزیکی نیست؛ بلکه سلوکی روحانی است از خود تا خدا، از غفلت تا بصیرت، از دنیا تا حقیقت.

رئیس سازمان تبلیغات اسلامی کهگیلویه در ادامه با اشاره به جایگاه جاماندگان اربعین بیان کرد: در کنار شکوه این اجتماع، باید به یاد داشته باشیم که بسیاری از عاشقان حسینی به دلایل مختلف از حضور در مسیر پیاده‌روی محروم‌اند. این افراد، جاماندگان اربعین‌اند؛ اما نه جاماندگان از عشق، بلکه ثابت‌قدمانی هستند که در مسیر ولایت ایستاده‌اند.

وی با اشاره به برنامه‌های فرهنگی و معنوی ویژه جاماندگان در نقاط مختلف استان تصریح کرد: در شهرها و روستاها، مراسم و آیین‌هایی برای جاماندگان برگزار می‌شود تا فضای معنوی این ایام در جامعه طنین‌انداز شود. این برنامه‌ها، نه‌تنها جای خالی حضور فیزیکی در کربلا را پر می‌کنند، بلکه نشان می‌دهند که عشق به حسین (ع) مرز نمی‌شناسد؛ نه مرز جغرافیا، نه مرز توانایی.

بهادری در پایان خاطرنشان کرد: حضور در برنامه‌های جاماندگان اربعین، پیام عاشورا را زنده نگه می‌دارد و صدای مظلومیت حسین (ع) را به گوش جهانیان می‌رساند.