به گزارش خبرنگار پایگاه خبری تحلیلی «صبح زاگرس» امروز شاهد نابودی بخشی از ریه‌های طبیعی شهر یاسوج بودیم. قطع درختان بید در حریم آبشار یاسوج، نه تنها منظره‌ای تلخ را رقم زده، بلکه زنگ خطری برای تعادل اکولوژیک این منطقه است.

تخریب زیست‌بوم و نقش درختان

درختان بید، به‌ویژه در کنار رودخانه‌ها، نقشی فراتر از زیبایی بصری دارند. این درختان با ریشه‌های عمیق خود به تثبیت خاک و جلوگیری از فرسایش کناره‌های آبراهه‌ها کمک می‌کنند. حذف ناگهانی آن‌ها می‌تواند منجر به افزایش رسوبات در بستر رودخانه، تغییر الگوی جریان آب و حتی افزایش خطر سیلاب در فصول پربارش شود.

تأثیر بر تنوع زیستی

این درختان، زیستگاه و پناهگاه بسیاری از گونه‌های پرندگان، حشرات و جانوران کوچک بودند. قطع آن‌ها نه‌تنها این موجودات را بی‌پناه می‌کند، بلکه زنجیره غذایی طبیعی منطقه را نیز مختل می‌نماید. نابودی چنین زیستگاه‌هایی، کاهش تنوع زیستی و به‌هم‌خوردن تعادل طبیعی را در پی خواهد داشت.

تخریب هویت طبیعی مکان

آبشار یاسوج، به‌عنوان یکی از نمادهای طبیعی استان، هویتی وابسته به عناصر طبیعی اطراف خود دارد. درختان بید بخشی جدایی‌ناپذیر از این هویت بودند. از بین بردن این سرمایه طبیعی، به منزله محروم کردن نسل‌های آینده از میراث سبزی است که دهه‌ها برای رشد و استحکام آن زمان صرف شده است.

نیاز به برخورد قاطع با متخلفان

این اقدام نابخردانه، خسارتی جبران‌ناپذیر بر پیکر طبیعت شهر وارد ساخته است. انتظار می‌رود متولیان ذی‌ربط در شهرداری، محیط زیست و نهادهای قضایی، بدون تأمل و با جدیت تمام نسبت به شناسایی عاملان این تخلف محیط زیستی اقدام نمایند. برخورد قانونی قاطع با متخلفان، نه تنها ضامن صیانت از باقی‌مانده سرمایه‌های طبیعی شهر است، بلکه پیامی روشن مبنی بر عدم مجوز هرگونه تعرض به عرصه‌های عمومی و باغات شهری خواهد بود.

عدم درک اهمیت اکوسیستم‌های شهری

اقداماتی از این دست، نشان‌دهنده نگاهی تقلیل‌گرایانه به محیط زیست است. در این نگاه، درختان صرفاً به‌عنوان مانع یا المان‌های تزئینی دیده می‌شوند، در حالی که هر یک از آن‌ها سیستمی زنده و پیچیده هستند که خدمات اکولوژیک ارزشمندی ارائه می‌دهند.

جمع‌بندی

قطع درختان بید آبشار یاسوج، اقدامی است که پیامدهای آن فراتر از نما و منظر، به عمق اکوسیستم منطقه نفوذ خواهد کرد. این اقدام، یادآوری تلخی از آسیب‌پذیری طبیعت در برابر تصمیم‌های ناپایدار است. حفاظت از محیط زیست تنها با درک ارزش ذاتی این گنجینه‌های طبیعی و مسئولیت ما در قبال حفاظت از آن‌ها برای آیندگان ممکن خواهد بود.