انتخابات نماد مردم‌سالاری دینی ثمره انقلاب‌اسلامی

به گزارش پایگاه خبری اطلاع رسانی « صبح زاگرس »؛ مدینه سادات مطهری_ در حالی چهل‌وپنجمین فجر انقلاب‌اسلامی با شکوه تمام که کشور را با شکوه تمام جشن گرفتیم که این روزها کشور حال و هوای انتخاباتی به‌خود گرفته ‌است و مسئولان، مردم و .... خود را برای حضور در انتخابات ششمین دوره مجلس خبرگان رهبری و دوازدهمین دوره مجلس شورای اسلامی آماده می‌کنند.

  در چنین شرایطی برخی جریان‌ها و رسانه‌های مخالفان و معاند داخلی و خارجی می‌کوشند با دلسرد کردن مردم، حضور آنان در عرصه انتخابات را بی‌اثر جلوه دهند و با داغ کردن محتوایی با هشتک هایی رای بی رای و ... مردم را از حضور در یکی از برنامه های سرنوشت ساز کشور منع کنند.

واقعیت اما، این است که بررسی تطبیقی انتخابات در دوران پهلوی که برخی معاندان تلاش ویژه‌ای برای سفیدشویی از جنایت‌ها و خیانت‌های این دوره دارند، با عصر جمهوری‌اسلامی، نشان می‌دهد پس‌از پیروزی انقلاب‌اسلامی مشارکت سیاسی مردم در امور کشور شکل واقعی به‌خود گرفت و جامعه توانست در عرصه‌های مختلف، مثل همه‌پرسی جمهوری اسلامی و قانون‌اساسی، انتخابات ریاست‌جمهوری، مجلس، مجلس خبرگان رهبری، شوراهای اسلامی شهر و روستا و... جلوه‌های اصیل مردم‌سالاری را به منصه‌ظهور برساند. 

نکته مهم در این میان، ویژگی‌های انتخابات نمایشی و البته فرمایشی در دوره پهلوی است که ذکر نکاتی در این زمینه، امروز بیش از هر زمان دیگری ضروری است.

مجلس‌ شورای ملی تنها نهادی كه‌ قانوناً واسطه‌ مشاركت‌ مردم‌ در نظام‌ تصميم‌گيری و نظارت‌ بر جريان‌ امور بود، به‌ نهادی انتصابی تبديل‌ شده‌ بود كه‌ اكثريت‌ مردم‌ هيچ‌ رأیی‌ در آن‌ نداشتند. انتخابات‌ مجلس‌ چنان‌ فرمايشی بود كه‌ به‌ وكلا لقب وكيل‌ صندوقی داده بودند.

۲۲ مهرماه ۱۳۲۳ کم کم خورشید در حال طلوع کردن بود و در کنار مجسمه رضا شاه، جسد فردی بر بالای دار در حال تکان خوردن بود، فردی که روزگاری نامش لرزه بر تن هر چهره سیاسی عصر رضاشاهی می انداخت . 

اگر انقلاب فرانسه با روسپیر و اعدام با گیوتین به هم پیوند خورده است، عصر رضاشاهی را هم باید عصر یک ضلعی سردار سپه پزشک احمدی و آمپول او شناخت.

 احمد احمدی معروف به پزشک احمدی را با آمپول هوایش می‌شناسند. آمپول هوایی که به عنوان یک سلاح مرگبار جان بسیاری از سیاستمداران عصر رضاشاهی از جمله اسعد بختیاری، نقی ارانی، فرخی یزدی و تیمورتاش را گرفت.

در میان چهره‌های بیان شده نفر آخر یعنی تیمور تاش شاه مهره استبدات رضا شای بود .

سال ۱۳۰۴ رضا شاه وقتی به قدرت رسید یکی از برنامه‌هایش فرمایشی کردن مجلس بود و بخشی از این کار به عبدالحسین تیمورتاش ملقب به سردار موئزز الملک یا سردار معظم خراسانی سپرده شد.

انتخابات در رژیم پهلوی موضوعی بود که همواره به صورت نمایشی و در راستای تثبیت دیکتاتوری انجام می‌شد.، لیست نامزدهای انتخاباتی براساس منافع دولت جابجا می‌شد. بدین ترتیب قدرت ناشی از اراده‌ شخص شاه جایگزین قدرت ناشی از اراده‌ ملی گردید.

رضاخان هیچ اعتقادی به رأی مردم نداشت و در واقع مجلس را «طویله» می‌دانست.

معزز الماک برای کل کشور لیست می‌فرستاد و آن لیست بدون کم و کاست باید وارد مجلس می شدند این دخالت در انتخاب نمایندگان مجلس شورای ملی به حدی بود که در مجلس هشتم تیمورتاش به همه مسيولان مناطق نامه می زند و می نویسید علی حضرت اقدس شهریاری علاقمند هستند که این اشخاص به هر قیمتی باشد انتخاب شوند در صورتی که آن شخص در اجرای اوامر صادر شوده مقصر باشد بدهیسیت مورد بی میلی اعلی حضرت واقع خواهد شد و این قصه پر غصه مجلس و استبداد پهلوی است.

موضوعی که در پهلوی دوم جدی تر شد مجلس های فرمایشی که حتی با جداشدن مروارید ایران یعنی بحرین نیز مخالفت نمی کند. 

کسانی که اینگونه انتخاب می شدند ارتباطی با مردم نداشتند و از مشکلات و مسائل و مطالبات آنها بی اطلاع بودند نماینده دستگاه پهلوی به جای اینکه نماینده مردم و برآمده از رای مردم باشد طی یک انتخابات نمایشی به عنوان نماینده انتخاب می شد. این شیوه انتصاب بود، نه انتخاب چون عملا رای مردم نقشی در انتخاب نماینده نداشت و آنها نمایندگان حاکمیت بودند.

اگرچه پهلوی دوم با پوشش احزاب دست نشانده تلاش کرد وجهه خود را در برگزاری انتخابات پارلمانی با حزب ملیون و حزب مردم ترمیم کند اما تقلب در انتخابات مجلس بیستم بسیار زیاد بود و در نهایت محمدرضا پهلوی مجبور شد این دوره را باطل اعلام کند.

در این میان اما انقلاب اسلامی با مردم سالاری دینی آغازگر سپردن امور به دست مردم بود.

  برگزاری بیش از ۴۰ انتخابات در طول بیش از ۴ دهه از عمر پر برکت انقلاب اسلامی شاهدی است بر این ماجرا است.

انتخابات، یکی از دستاوردهای مهم انقلاب اسلامی و نماد عینی مشارکت سیاسی محسوب می‌شود که به اعتقاد کارشناسان و تحلیلگران داخلی و خارجی بیانگر پایه‌های اجتماعی قدرت سیاسی در جمهوری اسلامی است.

شاید ما تنها کشوری هستیم که بعد از انقلاب‌مان با فاصله بسیار کوتاهی مردم را پای صندوق انتخابات دعوت کردیم. با زیر رو کردن تاریخ سراغ نداریم که یک انقلاب بزرگی در یک کشوری پیروز شده باشد و ۴۷ روز بعد مردم را پای صندوق آراء فرا بخواند.

در انتخابات ۱۱ اسفندماه به اذعان خودمخالفان نظام و انقلاب اسلامی، مردم نظام و انقلاب خود همچون دوره های دیگر تنها نمی گذارند. جنگ یا صلح، سرما یا گرما و در اوج مشکلات و سختی ها و گاه بی مهری ها و کم کاری ها مسئولان مردم آمدند و با وجود اینکه ناراضی و منتقد به برخی مسائل و خدماتی هستند که به آنها ارائه شده، اما امیدوار به آینده هستند تا نظام جمهوری اسلامی ایران، مشکلات آنان را برطرف کرده و با تمام نارضایتی هایی که دارند در انتخابات شرکت می کنند.