فرصتی که از کف رفت!

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «صبح زاگرس» سید حسن مجتبوی فعال فرهنگی گچساران در یادداشتی نوشت: در تاریخ ملت‌ها، فراز و نشیب‌های متعددی رقم می‌خورد؛ ملت‌هایی که در گذر ایام، گاه فردی و گاه جمعی، نقش‌هایی کلیدی برای سربلندی خود ایفا کرده‌اند. نمونه بارزش، امام خمینی (ره) بود که با درایت و رهبری خویش، ملت ایران را به‌سوی انقلابی بزرگ سوق داد؛ اما این امام، تنها نبود؛ ملتی که پیامش را فهمید، با جان‌ودل لبیک گفت و انقلاب اسلامی را خلق کرد؛ انقلابی که خار چشم مستکبران عالم شد.

در این میان، گاه فرصت‌هایی نیز همچون نسیمی گذرا از کنار ما عبور می‌کنند؛ نسیمی که اگر درک شود، فتحی بزرگ را رقم می‌زند و اگر از کف برود، شاید هرگز تکرار نشود. این فرصتی است که گاهی در یک‌لحظه رقم می‌خورد و یا در یک قاب تصویر؛ اما در روزهایی که خاک ایران، هنوز از داغ جنگی نابرابر و ترورهای ناجوانمردانه سیاه است و ملت، زخم‌دار شهادت سرداران و دانشمندان هسته‌ای خویش است، علیرضا فغانی، داور بین‌المللی فوتبال، درصحنه‌ای ایستاد که از حافظه ملت ایران پاک نخواهد شد؛ قاب عکسی در کنار دونالد ترامپ (رئیس‌جمهور آمریکا) چهره‌ای که دستش به خون ایرانیان و مظلومان منطقه آلوده است.

تا دیروز، فغانی افتخاری برای ورزش ایران بود؛ داوری که از دل همین ملت برخاست و با هزینه و حمایت همین کشور، به اوج رسید؛ اما اکنون، دریکی از حساس‌ترین بزنگاه‌های رسانه‌ای و ورزشی جهان، در کنار نماد استکبار جهانی ایستاد؛ در لحظه‌ای که می‌توانست حتی با یک حرکت کوچک، با یک نگاه معنادار، یادآور مظلومیت ملت خود باشد.

فغانی داور دیدار پایانی جام باشگاه‌های جهان بین چلسی و پاری سن ژرمن، مدالش را از دستان کسی دریافت کرد که نماد ظلم، تحریم، تحقیر و تهدید ملت ایران است. آیا این مدال افتخار بود یا لکه‌ای بر پیشانی غرور ملی؟ آیا این تنها یک صحنه ورزشی بود یا لحظه‌ای نمادین برای ایستادن در سمت غلط تاریخ؟

هواداران تیم فرانسوی پاری‌سن‌ژرمن در همان ورزشگاه اما با پرچم فلسطین، فریاد مظلومیت برآوردند؛ اما داور ایرانی، سکوت اختیار کرد؛ سکوتی همراه با لبخند که چیزی جز تأیید نیست؛ و چه ساده خود را شریک خونریزی و جنایات مستکبرین عالم کرد چگونه می‌توان با نماد عدالت در لباس داوری ظاهر شد، اما مدال را از کسی گرفت که جز بی‌عدالتی، چیزی برای جهان به ارمغان نیاورده است؟

شاید امروز فغانی همچنان یکی از چهره‌های شاخص فوتبال ایران باشد، اما تاریخ، فقط مدال‌ها و سوت‌ها را ثبت نمی‌کند؛ بلکه سکوت‌ها، ایستادن‌ها و نایستادن‌ها را نیز به یاد خواهد داشت. در زمانی که خون شهدا هنوز از دل خاک ایران می‌جوشد، جای ایستادن هر ایرانی، مهم‌تر از هر قضاوتی است و این، همان فرصتی بود که از کف رفت؛ فرصتی که می‌توانست صدایی برای مظلومان جهان باشد، مرهمی برای دل داغ‌دیدگان و لبخندی واقعی برای لب‌های کودکان بی‌پناه غزه.

مولانا نیک گفته است:

ای که در خوابی، سحابی می‌رود

فرصت امروز، چو بادی می‌رود

ابر چون بگذشت، دیگر تر نداد

زان سحاب رحمتت، فیضی مباد

اگر شخصی یا نسلی فرصت خویش را نشناسد، باید در انتظار نسیم بعدی بنشیند؛ نسیمی که شاید هرگز بر خاک او نوزد.

انتهای خبر/