به گزارش پایگاه خبری تحلیلی«صبح‌زاگرس»  با خستگی‌های کار روزانه به خانه بازمی‌گردم، اما رسیدن به خانه برای من پایان کار نیست؛ آغاز شغلی دیگر است. شغلی که باید با تمام انرژی و عشق ادامه‌اش دهم. نمی‌توانم همچون مرد خانه روی مبل دراز بکشم و منتظر چای و غذا باشم. باید خستگی‌ها را پشت سر بگذارم و به فکر خانه، فرزندان، درس، لباس و آرامش آنان باشم.  

مادر، مادر، مادر... واژه‌ای که هر روز در خانه بارها تکرار می‌شود، اما هر بار معنایی تازه و عمیق‌تر دارد. وقتی دلمان می‌گیرد، تنها آغوشی که گرما و آرامش می‌بخشد، آغوش مادر است. هیچ دستی همچون دست‌های مادر مرهم زخم‌های زندگی نیست. شنیدن نام مادر، خستگی را از تن می‌برد و امید را در دل زنده می‌کند.  

مادر یعنی بی‌نهایت مهربانی در قالب یک انسان. مادر یعنی اولین آغوشی که جهان را برایمان امن می‌کند. هر واژه‌ای که برای وصف مادر به کار رود، هرچقدر از دل برآید، باز هم نمی‌تواند حقیقت وجود او را تعریف کند.  

از کودکی پرسیدند: «شغل مادرت چیست؟» و پاسخ آمد: «مادر است.» زیباترین جمله‌ای که می‌توان برای شغل یک انسان نوشت همین است؛ او مادر است.  

مادر بودن شغلی است که بازنشستگی ندارد، دستمزدی ندارد، حقوق و مزایایی ندارد. اما بزرگ‌ترین مزدش عشق فرزندان و آرامش خانواده است. مادر بودن یعنی با تنی خسته و روحی پر دغدغه، باز هم توان ایستادن و مهر ورزیدن داشته باشی. مادر بودن یعنی در اوج خستگی، همچنان چراغ خانه باشی، همچنان تکیه‌گاه فرزندان باشی.  

مادر بودن یعنی ایثار بی‌پایان، یعنی عشق بی‌مرز، یعنی فداکاری بی‌وقفه. مادر بودن یعنی هنری که هیچ دانشگاهی نمی‌آموزد و هیچ کتابی نمی‌تواند شرحش دهد.  

مادر، تو معنای زندگی هستی؛ تو شعری هستی که خدا با مهر سروده است. روزت مبارک.  

انتهای خبر/