به گزارش صبح زاگرس؛  از سراسر نام و نشان این عزیز شهید، بوی پاکی و عشق و شهامت به مشام می رسد. بزرگواری که در روز چهارم ازچهارمین ماه سال 1342 در شهر شهر دهدشت پا نهاد و در دنیای آدمیان خاکی نفسکشید.

پدر بزرگوار وی، محمدصادق و مادر سرافرازش ساناز نام داشت، مسعود دارای ارزش‌های اخلاقی بسیار بود. جوّ سنتی حاکم بر شهر دهدشت و تقوای پدر و مادر، فرزند را معنوی بار آورد.

جنگ که شد، مسعود هجده ساله لباس رزم بر تن کرد و درس را در اول دبیرستان رها کرد تا این بار در مدرسۀ عشق عاشقی کند. آنجا دیگر نه سیاهی تخته بود و نه سپیدی گچ و نه نجوای معلمی فرهیخته.


در مدرسۀ عشق تا چشم کار می کرد، خون بود و خاک. مسعود آموزش دیده و دلیر و بی پروا، باصداقت و ایمان و عزمی راسخ در رده های قضاوت یگان های رزمی با عراقی ها جنگید.


وی جنگجوی نستوه میادین بود و چون مولایش علی (ع) شیر شرزه روز بود و پارسای اشک فشان شب، تا اینکه این دلاور رزمنده، در سال ۱۳۶۵ آنگاه که در کسوت فرمانده گردان با خصم رودررو گردیده بود، در در دشت عشاق شلمچه با اصابت مستقیم تیر، پر پر شد و به اربابش سالارشهیدان پیوست و او به شهادت رسید و دیگر پیکر مطهرش بازنگشت و جاویدالااثر ماند.

انتهای پیام/