روایت حادثه‌خونین و هدایت کلاه‌نمدی‌ها

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «صبح زاگرس» انقلاب اسلامی حاصل مجاهدت بزرگ مردانی بود که جان در طبق اخلاص گذاشتند و در برابر ظلم طاغوت مبارزه کردند تا حاصل امروز آن مبارزات، شکوفایی و صلابت جمهوری اسلامی ایران در جهان باشد، انقلابی که خون‌های زیادی برای برافراشته ماندن و جوانه زدن آن ریخته شد.

آیت‌الله سید کرامت ملک حسینی، کرامت ایل و عشایر زاده‌های لر  یکی از این بزرگ‌مردان بوده که حضور غیرتمندانه او موجب اتصال عشایر جنوب به انقلاب و رهبری آن و یکی از عوامل ناکامی رژیم ستم‌شاهی در جنوب بود.

آیت‌الله ملک حسینی در سال 1303 هجری شمسی در روستای گوشه از توابع شهرستان بویراحمد در جوار حرم جدش، امامزاده قاسم (ع )، چشم به جهان گشود.

او فرزند سید صدرالدین، معروف به آ صدرا، حکیم و روحانی بانفوذ کلمه و مورد اعتماد و احترام مردم و عشایر منطقه است.

آیت‌الله در 22 سال از زندگی ارزشمندش با بحران‌ها و سرد و گرمی‌های زیادی در زندگی دست‌وپنجه نرم کرد تا اینکه در سال 1325 به قم عزیمت کرد و قریب به 16 سال را در محضر استوانه‌های فقاهت و اساتید مبارز مشغول به تحصیل شد و تقریرات درس او را به رشته تحریر درآورد که بدین دلیل موردعنایت و توجه خاص حضرت امام (ره ) قرار می‌گرفت.

در سال 1340 به درجه اجتهاد نائل شد و در اواخر عمر با برکت آیت‌الله‌العظمی بروجردی به صلاحدید ایشان به شیراز عزیمت کرد و در مدرسه خان به تدریس طلاب علوم دین پرداخت.

از سال 41 پس از خروش و قیام خمینی کبیر (ره ) و به تأسی از استاد خود به‌صف انقلابیون پیوست و یکی از عوامل اصلی اتصال عشایر جنوب به انقلاب و رهبری آن بود.

وی که یکی از مضروبان حادثه حمله رژیم طاغوت به مدرسه فیضیه قم بود، به‌موجب بخش به‌دست‌آمده از اسناد ساواک، ارگان امنیتی انتظامی سابق به‌زعم آن‌ها ازجمله خطرناک‌ترین شاگردان امام و از افراطی‌ترین روحانیون تحت مراقبت بود. 

این فقیه مجاهد در زمان حیات، خاطرات حادثه مدرسه فیضیه قم را این‌گونه روایت کرده بود: اواخر سال 1341 تظاهرات طلاب علیه لایحه انجمن‌های ایالتی و ولایتی رژِیم پهلوی آغاز شد و به همین دلیل شاه نیروهای ساواکی بسیاری را بالباس مبدل برای تهدید و ارعاب به قم فرستاده بود.

نماینده اسبق ولی‌فقیه در کهگیلویه و بویراحمد ابراز داشت: روز دوم عید نوروز 1342، مصادف با شهادت امام جعفر صادق(ع) در منازل برخی از علما، روضه‌هایی برگزارشده بود، همچنین برخی آقایان در مدرسه حجتیه مراسم روضه داشتند و برخی بازاریان نیز مراسم دیگری برگزار کردند.

او افزود: مرحوم آیت‌الله گلپایگانی اطلاعیه داده بودند که روضه در بعدازظهر همان روز در مدرسه فیضیه برگزار شود که البته برخی آقایان به دلیل حضور ساواکی‌ها رژیم در مراسم صبح و نداشتن توانایی و تجهیزات لازم برای برخورد با آن‌ها، موافق برگزاری این جلسه نبودند.

آیت‌الله ملک حسینی خاطرنشان کرد: بعدازظهر به سمت مدرسه فیضیه حرکت کردیم درحالی‌که مدرسه پر از جمعیت بود و هیچ‌گاه جلسه‌ای به این شلوغی و باشکوهی برگزار نشده بود.اغلب آقایان اهل علم کنار حجره‌ها ایستاده بودند و کسی مجال نشستن نداشت فقط برخی از طلاب و مردم نزدیک محراب و منبر نشسته بودند.

وی تصریح کرد: هنگامی‌که سخنرانی آقای آل طاها از منبری‌های خوب قم، آغاز شد، یک نفر از جمعیت بدون اجازه صلوات فرستاد و ایشان سخنرانی را تمام کرد. سپس شیخ انصاری که از منبری‌های معروف و زبده آن زمان در قم بود، شروع به سخنرانی کرد که ناگهان وسط سخنرانی یکی از ساواکی‌های حاضر در مجلس که در نزدیکی منبر ایستاده بود، بدون کسب اجازه صلوات فرستاد.

نماینده سابق مردم استان در مجلس خبرگان رهبری در ادامه افزود: در این هنگام آقای انصاری گفت: «آقایان توجه داشته باشند تا منبری طلب صلوات نکند معنی ندارد کسی صلوات نفرستد» اما بازهم یکی دیگر از عمال رژیم صلوات فرستاد که شیخ انصاری پس از چند جمله روضه خواندن، سخنرانی‌اش را تمام کرد و از منبر پایین آمد.

آن فقیه نستوه گفت: ناگهان یکی از همان ساواکی‌هایی که در کنار منبر بود از منبر بالا رفت و گفت: «برای رضاخان و نظام صلوات بفرستید» اما کسی صلوات نفرستاد که در این هنگام ساواکی‌هایی که در قسمت‌های مختلف جمعیت قرارگرفته و تعلیمات لازم را دیده بودند شروع به ضرب و شتم طلاب کردند.

کرامت عشایر لر بابیان اینکه؛ با تعدادی از مازندرانی‌ها و اصفهانی‌ها برای مقابله با آن‌ها حرکت کردیم و در وسط حیاط مدرسه ایستادیم گفت: یکی از ساواکی‌ها به سمت ما حرکت و اهانتی کرد و با پنجه‌بوکس به گونه چپ صورتم با شدت کوبید. من هم که آن روزها جوان بودم، مشت محکمی به گردن و صورتش زدم که پس‌ازآن شش تا هفت نفر از ساواکی‌ها بر سرم ریختند و کتکم زدند.

آیت‌الله ملک حسینی خاطرنشان کرد: در آن لحظه هراسم از این بود که عمامه از سرم پایین نیفتد. در همین حین نمی‌دانم چه شد که یکی از کسانی که کت‌وشلوار به تن داشت و معلوم بود که مقامش بالاتر است، جلو آمد و به آن‌ها گفت:«سید را نزنید» سپس گونه و عمامه من را بوسید و تا دالان مدرسه فیضیه بدرقه‌ام کرد.

او افزود: 300 تا 400 نفر در این حادثه زخمی شدند. پس از حادثه به مدرسه حجتیه رفتم، خونریزی زخم صورتم تا صبح ادامه داشت اما برایم زشت بود که به بیمارستان بروم.

ملک حسنی ابراز داشت: صبح به منزل امام رفتم، سید ریش‌سفید و مسنی در کنارش بود که وقتی از امام سؤال کردم ایشان کی هستند؟ فرمودند که «اخوی بزرگ ما آقای پسندیده هستند»، سپس امام فرمودند: «شما هم زخمی شدید؟» گفتم:«بلا وقتی عمومی باشد گواراست».

وی گفت:‌ عصر که می‌خواستیم برگردیم دودی سراسر فیضیه را گرفته بود که دل هر سنگدلی برای مدرسه می‌سوخت؛ فردای آن روز شنیدیم نیروهای رژیم می‌خواهند به مدرسه حجتیه نیز حمله کنند، با دوستان قرار گذاشتیم با کارد و چاقو و هر وسیله‌ای که داریم مقاومت کنیم، ساواکی‌ها تا نیمه‌راه و نزدیکی درب مدرسه آمده بودند اما برگشتند و نیامدند.

آن عالم ربانی گفت: پس از چند روز به سمت شیراز حرکت کردیم ، وقتی در شیراز اوضاع قم را از من جویا شدند، گفتم «خبری نیست جز عزت و شرافت اسلام و مسلمین».

سرانجام آیت‌الله‌العظمی ملک حسینی در بامداد جمعه 12آبان ماه 91 و در آستانه عید مولایش امیرالمؤمنین علی (ع) چشم از جهان فروبست تا عشایر جنوب را در ماتم خود به سوگ نشاند.

روز وداع همیشگی آن عالم ربانی، بزرگ‌ترین تجمع مردمی تاریخ کهگیلویه و بویراحمد شکل گرفت ، مردم عزادار در روز وداعش خدامحوری و مردم مداری او را فریاد زدند و صحنه‌هایی به‌یادماندنی از عشق و شور و شعور خلق کردند.

انتهای خبر/