آن مرد آمد، اما مادر رباب نیامد

وقتی خبر از حضور شهدای خوشنام به استان می‌آمد قاب عکس به دست خود را به این شهدا می‌رساند و برایشان لالایی می‌خواند، ما چه می‌دانستیم در دل این مادر چه می‌گذرد، چه می‌دانیم چشم انتظاری چه دردی دارد، «گلی گم کرده‌ام می‌جویم او را به هر گل می‌رسم می‌بویم او را.. »

ما این شعر را شنیده‌ایم، اما مادر شهید فضل الله خوید این شعر را ۳۶ سال زندگی کرد، این شعر را با همه وجودش درک کرد، هر شهید گمنامی وارد این شهر می‌شد گویا بوی پسرش را می‌داد که کفن شهید را در آغوش می‌گرفت، از چشمان همیشه منتظرش اشک جاری می‌شد، نمی‌دانیم در گوش این شهدا چه ذکری یا کلمه‌ای زمزمه می‌كرد اما وقتی برمی‌خواست درون چهره‌اش آرامش موج میزد.

رباب پیشان ۳۶ سال در انتظار پیکر پسر شهید خود ماند و این ۳۶ سال با یادبودی که در گلزار شهدای یاسوج برای این شهید ایجاد کرده بودند زندگی کرد، سال‌های سال در کنار این قبر نشست و بر نبود فرزند خود گریه کرد،  شاید شب‌های زیادی در خواب پسرش را صدا می‌کرد و شاید در روز‌های آخر عمرش پسر شهیدش؛ نوید ملاقات را به او داده بود.

این داستان فقط داستان این مادر نیست؛ بلکه هنوز مادرانی در این کشور چشم انتظار خبری از جگر گوشه‌هایشان هستند، مادرانی که به یک قاب عکس قدیمی دل بسته‌اند و بر آن بوسه می‌زنند و به‌امید آن که روزی پیکر فرزند خود را در آغوش بگیرند و بگویند که دلم برایت تنگ شده بود، بگوید مادر، هزاران بار با صدای بلند کلمه مادر را برایم تکرار کن تا شاید دل بی‌قرارم آرام گیرد.

مادران شهدای گمنامی که در نقاط مختلف استان کهگیلویه  بویراحمد دفن هستند، شب‌ها با چشمانی اشکبار سر بر بالین می‌گذارند، بی‌خبری از جگرگوشه‌اش، سخت است.

در ایام فاطمیه امسال ۵ شهید گمنام وارد استان کهگیلویه و بویراحمد شدند اما مادر شهید خوید نبود که این شهدا را در آغوش بگیرد و برای آن‌ها لالایی بخواند، این مادر نبود که به شهدای خوشنام بگوید سلام من را به پسرم برسانید و بگویید مادرش هنوز چشم انتظار است چه که اکنون در دنیای دیگر مهمان پسرش است.

این ۵ شهید خوشنامی که وارد استان کهگیلویه و بویراحمد شده‌اند ۲۸، ۲۳، ۱۷، ۲۱، و ۱۶ سال داشتند که برای دفاع از این کشور راهی جبهه حق علیه باطل شدند، وقتی وارد شهر یا میهمانی می‌شویم احساس غربت می‌کنیم، اما وقتی میزبان با روی گشاده به استقبال‌مان می‌آید این حس غریب کمتر می‌شود، اکنون این شهدای کم سن و سال میهمان مردم استان کهگیلویه و بویراحمد هستند، شهدایی که نوجوان آنها ۱۶ سال سن دارند و امروز مادران کهگیلویه و بویراحمدی برایشان مادری خواهند کرد.

مادران این شهدا اکنون در ایران اسلامی چشم انتظارشان هستند ولی نمی‌دانند کدام گوشه از این کشور خاک شده‌اند، اما مردم استان کهگیلویه و بویراحمد با استقبال‌شان نخواهند گذاشت فرزندان روح الله احساس غربت کنند، همه مردان و زنان این استان برادران و خواهران این شهدا هستند و با حضور پرشورشان، آن‌ها در آرامگاه ابدی‌شان به خاک خواهند سپرد.

«حتی برای زیارت کربلا هم از خانه‌ام بیرون نمی‌آیم، می‌ترسم حسینم برگردد و من خانه نباشم. » این‌ها سخن مادر سه شهید، طاهره نیکوییان است که ۲ فرزندش را در خرمشهر به خاک سپرده و پیکر مطهر «حسین»‌اش بعد از ۴۳ سال همچنان مفقود است. چشم انتظاری برای مادران و پدران شهدای گمنام حتی به بیش از چهار دهه هم کشیده شده است؛ تا جایی که فرمانده کمیته جستجوی مفقودین ستاد کل نیرو‌های مسلح، سردارسیدمحمد باقرزاده می‌گوید که «از ۵۰ هزار شهید مفقودالاثر در پایان جنگ تا کنون ۲ هزار و ۵۰۰ شهید همچنان مفقود الاثر هستند». چه مادران شهید مفقودالاثری که این لحظه را تجربه نکردند، در این اثنا برخی والدین شهدا هم انتظارشان به سر نرسید و به فرزندان شهیدشان پیوستند؛ مادر شهید خوید یکی از این مادران است که اردیبهشت ماه 1401پس از چند روز بستری در بیمارستان از دنیا رفت و پسر مفقود الاثر خود را در آن دنیا ملاقات کرد.

رئیس کمیته جستجوی مفقودین گفته است: ۳۲ هزار شهید تفحص شده دوران دفاع مقدس با ازمایش‌های دی. ان. ‌ای و مدارک هویتی، شناسایی و ۱۵ هزار شهید دیگر هنوز گمنام هستند.

باید بدانیم که  ۴۷ هزار شهید گمنام تاکنون تفحص و پیکر مطهرشان پیدا شده و ۲ هزار و ۲۰۰ شهید جاویدالاثر دیگر نیز باید تفحص شوند.