طلوع مقاومت در پسِ ابر تاریک اشغال

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی  «صبح زاگرس» ساعاتی پس از آنکه غبارِ اشغالِ دمشق بر فرازِ گنبدهای تاریخی‌شان نشست، نوای وعده‌های آسمانیِ رهبر معظم انقلاب اسلامی، چونان زمزمهٔ امیدی در کویرِ ناامیدی، جانِ تازه‌ای به رگ مقاومت دمید. امروز، در حالی که تروریست‌های چندملیتیِ ترک‌تبار، سایهٔ شوم خود را بر پیکرِ مجروح سوریه گسترانده‌اند، شعله‌های انتفاضهٔ مردمی از لاذقیه تا درعا زبانه می‌کشد. این بار، مقاومت نه در خیابان‌ها، که در قلبِ تاریخ و جغرافیایِ استراتژیک منطقه نقش می‌بندد.  

اشغالِ دمشق، اگرچه برگی سیاه در دفترِ جنگِ نیابتیِ استکبار بود، اما سوریهٔ زخم‌خورده، این بار نه در نقشِ قربانی، که در قامتِ قیامتی ایستاده است. وعدهٔ رهبری فرزانه، که برخی آن را «ناممکن» می‌خواندند و جمعی دیگر در سایهٔ شکِ خویش پنهان شده بودند، امروز در قامتِ خیزشی عظیم تجلی یافته است. جوانانِ علوی و دروزی، سنی و مسیحی، دست در دستِ یکدیگر، زنجیرهٔ انسانیِ امید را از کوهستان‌های لاذقیه تا دشت‌های حوران گسترانیده‌اند.  

در جنوب سوریه، اخبارِ داغِ درگیری‌ها همچون شراره‌های آتش، تاریکیِ شب را می‌شکافد. نیروهای مقاومت سوری، با پرچم‌های سبزِ استقامت، سنگر به سنگر در برابر تروریست‌های تکفیریِ وابسته به الجولانی می‌جنگند.

همزمان، در مرزهای لبنان، اشعارِ حماسیِ رزمندگان حزب‌الله، آوازِ پیروزی را برای هم‌پیمانان سوری خود زمزمه می‌کند. اما این تنها نبردِ جبهه‌های جنوبی نیست؛ شرق فرات نیز در آستانهٔ طوفانی دیگر است.  

نیروهای قسد، که روزی با حمایت غرب، خود را «مدافعان دموکراسی» می‌خواندند، اینک در حوالی دیرالزور تجمع کرده‌اند. گویا می‌خواهند بار دیگر، با نقابِ دروغینِ مبارزه با تروریسم، چنگال‌های اشغال را بر گلوی این شهرِ استراتژیک فروبرند. اما غافل از آنکه هزاران سربازِ گمنامِ ارتش سوریه، که همچون عقاب‌های صبور در شرق فرات منتظر مانده‌اند، سازماندهیِ خویش را نه تنها از دست نداده‌اند، که اکنون با ترکیبی نوین از تجربه و جوانی، آماده‌اند تا طومارِ توطئه را درهم بپیچند. 

اگر این نقشهٔ راه با موفقیت به پیش رود، و نیروهای مقاومت، دیرالزور را از چنگالِ اشغالگران برهانند، آنگاه کریدوری طلایی از المیادین تا البوکمال شکل خواهد گرفت.

این گذرگاه، نه تنها شریانِ حیاتِ اقتصادی سوریه، که جادهٔ پیروزیِ مقاومت از بغداد تا بیروت خواهد بود. سرکردگانِ تکفیری که روزی فریادِ «سقوط دمشق» سر می‌دادند، امروز درمی‌یابند که بازیِ بزرگ، نه تنها به پایان نرسیده، که تازه در نخستین پرده‌های خود است.  

امشب، شبی است که ماهش تیره، ولی ستارگانش تاباناند. این شبِ طولانی، آزمونی است برای صبرِ مردانِ بی‌قرار و بصیرتِ زنانِ استوار. تروریست‌های تکفیری، که زمانی خود را اربابانِ میدان می‌پنداشتند، اینک در چنگالِ وحشت از طلوعِ خورشیدِ مقاومت می‌لرزند. دیرالزور، این نگینِ فرات، به زودی آزاد خواهد شد و آنگاه، زمزمه‌های امروزِ مقاومت، به فریادِ پیروزی فردا بدل خواهد گشت.  

در این بازیِ بزرگ، سوریه تنها نیست. پشتِ هر سنگرِ سوری، سایهٔ مردانِ بلندقامتی از مقاومت ایستاده است. فردا، وقتی تاریخ، این شبِ طولانی را روایت کند، از مردانی خواهد گفت که در تاریکیِ اشغال، چراغِ امید را روشن نگاه داشتند و با خونِ خویش، نقشِ جغرافیایِ جدیدِ مقاومت را ترسیم کردند. فردا، فردایِ سوریه است.

یادداشت: فرهاد نظریان سامانی

انتهای خبر/