نماینده‌ای که در آزمون «سووشون» مردود شد!

برخی چهره‌های سیاسی بلافاصله و با انتشار بیانیه‌ها یا پست‌های شبکه‌های اجتماعی، این اقدام را محکوم کرده و خواستار عذرخواهی و پیگرد قانونی عوامل این سریال شدند؛ این واکنش، نه تنها طبیعی، بلکه حداقل وظیفه ذاتی یک نماینده در قبال حوزۀ انتخابیه خود است، آنها نشان دادند که «غیرت» قومی و ملی آنها تنها یک شعار انتخاباتی نیست، بلکه در عمل نیز حاضرند از آن دفاع کنند.

اما در مقابل این موضع‌گیری‌های شفاف، سکوت محمد بهرامی، نماینده مردم شریف بویراحمد، دنا و مارگون به شدت چشمگیر و سوال‌برانگیز است؛ پرسش اصلی اینجاست: در شرایطی که احساسات جامعه‌ای که مستقیماً او را به مجلس فرستاده است جریحه‌دار شده، چرا این نماینده باید سکوت پیشه کند؟ آیا مردم این شهرستان‌ها که وی را به عنوان صدای خود در پارلمان برگزیده‌اند، مستحق یک موضع‌گیری فوری و دفاع از کرامت خود نبوده‌اند؟

ممکن است بهرامی با یک محاسبه سیاسی اشتباه، این موضوع را یک «جنجال زودگذر» دانسته باشد که پرداختن به آن را به صرفه نمی‌بیند، آن‌ها احتمالاً ترجیح می‌دهد انرژی خود را بر روی مسائلی متمرکز کند که به گمانش «امتیازآور»تر است. این نگاه، نشان‌دهنده درک ضعیف از قدرت نمادین و روانی چنین مسائلی است، تحقیر یک قوم، به هیچ وجه موضوعی حاشیه‌ای نیست و بی‌اعتنایی به آن، می‌تواند به بهای از دست دادن اعتماد پایه‌های حامیانش تمام شود.

یک نماینده موفق، باید پوست‌انداز جامعه خود باشد و دردها، آرزوها و خشم‌های آن را احساس کند. سکوت در برابر یک توهین آشکار، می‌تواند نشان‌دهنده فاصله گرفتن این افراد از بطن جامعه و دغدغه‌های واقعی مردم حوزه‌های انتخابیه خود باشد. آنها ممکن است درگیر بازی‌های سیاسی در تهران شده باشند و «غیرت» مردمی که آنها را به مجلس فرستاده‌اند را فراموش کرده باشند.

این سکوت می‌تواند نشان‌دهنده یک شکست استراتژیک در تیم مشاوره رسانه‌ای این نماینده باشد، یک تیم حرفه‌ای باید به خوبی می‌دانست که در عصر ارتباطات، سکوت در برابر چنین جنجالی نه تنها به معنای بی‌طرفی نیست، بلکه به منزله تایید ضمنی یا بی‌اهمیتی تلقی خواهد شد، حداقل وظیفه این مشاوران این بود که یک بیانیه کوتاه اما محکم را برای موکل خود تهیه کنند تا هم از بحران دوری کنند و هم وظیفه خود را انجام داده باشند. سکوت آنها را می‌توان به عنوان سوء مدیریت ارتباطی قلمداد کرد.

این سوالی است که مستقیم از سوی جامعه به این نماینده خطاب می‌شود؛ «غیرت» در اینجا به معنای تعصب کورکورانه نیست، بلکه به معنای حفظ حرمت، دفاع از کرامت و ایستادگی در برابر تحقیر یک هویت جمعی است. مردم شهرهای تحت نمایندگی شما، با رأی خود، نمایندگی صدای خود و دفاع از ارزش‌هایشان را به شما سپرده‌اند، سکوت شما در ساعت آزمون، این پرسش جدی را ایجاد می‌کند که آیا شما خود را تنها نماینده یک حوزه جغرافیایی می‌دانید یا وکیل مدافع فرهنگ و عزت مردمی که در آن زندگی می‌کنند؟

در دنیای سیاست، سکوت هرگز به معنای خنثی بودن نیست. سکوت یک پیام است؛ پیامی که می‌گوید: «این موضوع برای من اولویت ندارد»، «از موضع گیری در این مورد می‌ترسم» یا «احساسات شما برایم اهمیتی ندارد». این پیام، به ویژه زمانی که پای هویت و کرامت انسانی در میان باشد، بسیار گزنده و فراموش‌نشدنی است.

انتخاب‌های آینده مردم بر اساس عملکرد امروز نمایندگانشان شکل می‌گیرد، جامعه امروز ایران، به ویژه نسل جوان، با هوشیاری تمام، رفتار سیاستمداران را رصد می‌کند و بین آنانی که در لحظه‌های حساس در کنارشان می‌ایستند و آنانی که سکوت می‌کنند، تمایز قائل می‌شود. سکوت آقایان بهرامی و موحد نه تنها یک فرصت برای نشان دادن مسئولیت‌پذیری را از دست داد، بلکه زنگ خطری بود برای آنها و تمامی کسانی که گمان می‌کنند می‌توانند نسبت به تحولات اجتماعی عمیق جامعه خود بی‌تفاوت بمانند، دفاع از حقوق و حرمت اقوام ایرانی، دفاع از تمامیت ایران است و سکوت در برابر توهین به هر قومی، خدشه‌ای به پیکره متحد ملت ایران است.

 انتهای خبر/