خودکشی؛ آسیبی ماحصل شراکت مردم و مسئولین

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی صبح زاگرس،صرف نظر از نظرات به ظاهر کارشناسانه و دارای ذهنیت و گرایش ، لازم است در خصوص این آسیب اجتماعی که متاسفانه در استان کهگیلویه و بویراحمد به نقطه نزدیک به بحران رسیده است به تشریح نقش موثر مردم و مسئولین در کنارهم بپردازیم تا دیگر شاهد اینگونه اتفاقات که موجب جریحه دار شدن قلوب صدها هزار و شاید میلیونها انسان می شود ، نباشیم. 

برخی در جوامع غربی در توجیه و استحاله این آسیب ، خودکشی را پایان حیات به انتخاب خود فرد دانسته اند که صرف نظر از عوامل پزشکی و بیماری های روانی، خودکشی را نتیجه نا امیدی،و طرد شخص از اجتماع میدانند.

  عده ای نیز عمده دلایل خودکشی را مسائل اقتصادی و اجتماعی دانسته و سعی در نشانه روی انگشت های اتهام به سمت جریان یا گروهی دارند که در ایران هر دو نظریه دارای پیروانی می باشد. 

اما در جوامع قوی حتی با وجود مشکلات عدیده ای اقتصادی ، فرهنگی، اجتماعی شاهد پایین بودن آمار خودکشی ها هستیم. ذکر نام جوامع قوی اذهان را به سمت کشورهای غربی نکشاند منظور از جوامع قوی را میتوان در خانواده هایی که از آموزش لازم و مهارتهای فردی و اجتماعی کافی در مقابله با مشکلات برخوردار هستند خلاصه کرد، که در یاسوج و سایر شهرستانها نیز از این قبیل جوامع و خانواده ها وجود دارد. 

اینجانب ضمن اعلام و اعلان برائت و شکایت از عملکرد شورای فرهنگ عمومی شهر یاسوج و استان کهگیلویه و بویراحمد به جهت برگزاری جلسات نامنظم و بدون خروجی عینی ، لازم دانسته در این مقاله از واژه مردم یعنی همین پیرتر ها, جوانها ، خانمها و آقایان ،پدر و مادر ها سخن بگویم. 

صدالبته محل درنگ و تامل و مطالبه است که دستگاه قضایی ضمن ایجاد کمیته ای در خصوص تفحص و بررسی ترک فعل مدیران و مسئولین نسبت به کنترل و کاهش این آسیب اقدام نماید و در صورت لازم اقدام موثر و البته علنی نماید. 

مردم نقش و هویتی فراموش شده، که صرفا در ایام انتخابات یا در هنگام سخنرانی های عوام فریبانه ، از آنها یاد می شوند، میتوانند در پیشگیری از اینگونه آسیب ها پیشگام و جلو دار باشند و نقشی فراتر از پر کردن سبد آراء نمایندگان شورا و مجلس و ریاست جمهوری را ایفا نمایند.

در نامه وداع یکی از نوجوانانی که سال گذشته اقدام به خودکشی کرده بود جمله ای توجهم را جلب کرد. با خطی که نشان میداد با حوصله و وقت کافی دست به قلم برده و نوشته بود: وقتی مراسم تشییع جنازه فلان دوستم(که خودکشی کرده بود) را دیدم، فهمیدم مرگ است که مرا نیز مثل او عزیز و محترم می کند . 

این مرقومه صرفا یک درد و دل یا حرف ساده نیست ، سندیست برای رمز گشایی از آسیبی بزرگ در کهگیلویه و بویراحمد.

اما چند چرا و پایان و بعد نتیجه :

🔹چرا افراد جامعه علی رغم وجود همه مشکلات(که گاها صرفا ذهنیست نه عینی) در محیط خانه از امنیت روانی برخوردار نیستند؟ و دائما حس عدم وجود پشتوانه و حامی دارند؟ 

چرا ما مردم همین جامعه ی درگیر آسیب خودکشی محبت و دلسوزی و حس مهم بودن را در زمان حیات و هنگام بروز مشکلات به همدیگر ابراز نکرده ایم که اعضای خانواده هایمان در پازل زندگی کمبود محبت یا کمبود عاطفه و کمبود توجه داشته باشند؟ 

چرا به اندازه درصدی از هزینه های نامتعارف در زندگی در خصوص آموزش و ارتقاء شاخصه های مهارتی فردی برای خود و خانواده خود هزینه نکرده ایم؟ 

چرا در مدارس بعنوان یک پایگاه اجتماعی مردمی به ارتقاء مهارتهای فردی و اجتماعی و پیشگیری از آسیبهای اجتماعی پرداخته نمی شود و افراد با زمینه و علائم اقدام به خودکشی به مراکز مشاوره ای معرفی نمی شوند؟ 

نقش معلمان پروشی و تربیتی در پیشگیری از این آسیب و نجات جان قشر نوجوان چیست؟ 

چرا شاهد ازدحام جمعیت در مراسم تشییع و ختم افرادی که دست به شیوع یک ناهنجاری بنام خودکشی زده اند هستیم؟ 

چرا شاهد ارسال پیام تسلیت از سوی کاندیداهای مجلس برای مجالس افرادی که خودکشی کرده اند هستیم؟ایا این پیام ها و عیادت ها موجب مشروعیت بخشیدن به این ناهنجاری نمی شود؟ 

چرا با نصب بنر تسلیت از کسانی که مروج نازیباترین سبک پایان زندگی بوده اند یک قهرمان و اسطوره ساخته ایم؟ 

چرا برای نگه داشتن همنوعانمان تلاش نکرده اما برای مراسم ختمشان از هیچ تلاشی دریغ نمیکنیم؟ 

پی نوشت: :افراد جامعه در برابر سخت ترین فشار ها و مشکلات به شرط داشتن پشتوانه و امنیت روانی در خانواده ایستادگی خواهند داشت اما در صورت نبود پشتوانه روانی در خانواده شاهد تصمیمات غلط و اشتباهی هستیم که رفتار قبلی جامعه در مواجهه با آن خطا ،میتواند سوق دهنده یا منصرف کننده از تصمیمات اشتباه از جمله خودکشی شود. انتخاب و نحوه برخورد ما( یعنی من و شما ) میتواند در تقویت اراده نفرات بعد برای خودکشی موثر باشد.

سید رحیم وفانژاد

کنشگر اجتماعی

انتهای خبر/